Praten over incontinentie

Het is misschien wel een van de laatste taboes; ongewenst urineverlies. En dat terwijl het ontzettend veel voorkomt. Eén op de vier vrouwen van 55 jaar en ouder heeft er last van, evenals zeven procent van de mannen van deze leeftijd. Erover praten is moeilijk, maar wel noodzakelijk.

Urineverlies komt vaker voor dan bijvoorbeeld hooikoorts, maar we praten er maar weinig over. Recent onderzoek toont aan dat 21 procent aan niemand vertelt over zijn of haar probleem. En nog geen 30 procent vertelt de partner dat er sprake is van urineverlies. Toch is praten noodzakelijk.

Verdriet, schaamte, ongeloof: ongewild urineverlies zorgt voor een scala aan emoties. En als we niet uitkijken zorgt het voor een enorm sociaal isolement. Angst dat anderen het urineverlies ruiken of dat er geen toilet bereikbaar is kan ervoor zorgen dat iemand de straat niet meer op gaat.

Er zijn mensen die niet meer durven sporten omdat ze bang zijn urine te verliezen of vrezen dat anderen zien dat ze urinevlekken in de kleding hebben of opvangmateriaal gebruiken. Hetzelfde geldt voor etentjes, winkelen, vakanties: mensen die kampen met urineverlies kunnen hier enorm tegenop zien. Ze zijn bang voor afwijzing of denken dat anderen hen 'vies' vinden. Ze trekken zich steeds meer terug uit het sociale leven, met eenzaamheid tot gevolg.

Praten is dus belangrijk. Met naasten om begrip te kweken en met specialisten om te kijken wat er precies aan de hand is en wat je eraan kunt doen. Er is een goede kans dat men mensen tegenkomt die ook last blijken te hebben van incontinentie. Het is nu eenmaal een veelvoorkomend probleem.

Wanneer je het lastig vindt om over je urineverlies te praten, is het verstandig thuis vast de vragen voor de huisarts of specialist op te schrijven. Enkele vragen die veel voorkomen:

• Kan wat ik eet of drink mijn urineverlies veroorzaken?
• Kunnen mijn medicijnen urineverlies veroorzaken?
• Wat zijn de behandelingen om weer controle te krijgen over de blaas? Welke is de beste voor mij?